ေက်ာင္းဆရာဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား

ေက်ာင္းဆရာဆိုေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းဆရာ၊ တကၠသိုလ္က လက္ေထာက္ဆရာ၊ နည္းျပေတြထင္ေနၾကဦးမယ္။ တကယ္ေတာ့ ပုဂၢလိက ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေက်ာင္းက ဆရာေပါက္စ ဘ၀က အေတြ႔အၾကံဳေတြပါ။

ပထမဦးဆံုး အေတြ႔အၾကံဳကေတာ့ stage ပါပဲ။ Machine room instructor ဘ၀ ကေန Assistant instructor ဘ၀ေရာက္ေတာ့ အသက္က ၂၀ ၀န္းက်င္ပဲ ႐ွိေသးတယ္။ Stage ေပၚတက္စာသင္ရေတာ့ ဒူးနဲနဲေတာ့တုန္တာေပါ့။ ဒါေတာင္ ငယ္ငယ္က အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က stage ေပၚတက္ ေက်ာင္း ကပြဲ ေတြ၊ က်ပန္းစကားေျပာျပိဳင္ပြဲေတြ မွာ အျပီအျပင္ ၾကဲလာတာ။ ဒီအေတြ႔အၾကံဳေလး႐ွိေတာ့သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ တကယ္တန္းေျပာရရင္ stage ေပၚတက္ စာသင္ရတဲ့အလုပ္က ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့အလုပ္ပါ။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု အ႐ွက္မရွိ႐ံုနဲ႔ မရဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလး အ႐ွက္မရွိမွ ရတာ။ (က်န္ေသာ ဆရာ၊ဆရာမမ်ား အားမရည္႐ြယ္ပါ။ ဟီးဟီး)

ပထမ ဦးဆံုး စာသင္ရတဲ့ အတန္းမွာ စျပီးအ႐ွက္ကြဲတာပါ။ ကိုယ္အသံုးမက်တာလဲ ပါတာေပါ့။ အဲဒီ ေန႔က ကခ်င္ပုဆိုး ၀တ္ျပီးစာသင္တာ။ ခဏေနေတာ့ ေရွ႕ ဆံုးတန္းက ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က ဆရာဆိုျပီးလွမ္းေခၚတယ္။ ဆရာေပါက္စဆိုေတာ့ စာေမးလို႔ မေျဖႏိုင္ရင္ အ႐ွက္က ျဗန္းကနဲေနေအာင္ကြဲမွာေလ။ ဒီေတာ့ လန္႔လန္႔နဲ႔ အနားသြားျပီး ဘာေမးမလို႔လဲ၊ ဘာမ႐ွင္းလို႔လဲ ဆိုျပီးေမးေတာ့ အဲဒီ ေက်ာင္းသူက ဟင့္အင္း စာေမးမလို႔ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဆရာကို တိုးတိုးေလး ေျပာစရာ႐ွိလို႔တဲ့။

ဟိုက္ . .
ရင္ထဲကိုထိတ္ကနဲ ေနသြားတာပဲ။ (လန္႔သြားတာပါ၊ ရင္ခုန္သြားျခင္း မဟုတ္ပါ။)

ျပီးမွ ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ဆရာ... ဆရာ့ ပုဆိုးက ဖင္မွာ ေပါက္ေနတယ္တဲ့။ ေျပာတဲေက်ာင္းသူကလည္း မ်က္ႏွာက နီေနျပီးေတာ့ ေခါင္းကို ငံု႔ျပီးေျပာတာ။ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့ဗ်ာ။ Stage ေပၚတက္ စာသင္တာ ဒါပါနဲ႔ဆို ဒုတိယ အၾကိမ္ပဲ ႐ွိေသးတာ။ ေတာ္ေတာ္ကို ထူပူသြားတာ။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မဟုတ္လား။ ရဲျမင့္၀င္းေလ... ဟန္ကိုယ္ဖို႔ ေပါ့။ ေအာ္ ဒါလား အင္းအင္း ဆိုျပီး ဘာမွ မျဖစ္တဲ့ပံုနဲ႔ ခက္တည္တည္နဲ႔ corridor ထြက္ျပီး ပုဆိုးကို လွည့္၀တ္။ ျပန္၀င္ျပီးေတာ့မွ သတိေပးတဲ့ ေက်ာင္းသူကို ေက်းဇူးတင္စကားဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႔ လွည့္၀တ္ျပီးျပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သြားေျပာလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုးကေတာ့ ဘယ္လိုဆရာလဲမသိဘူး ေတာ္ေတာ္အ႐ွက္မရွိတာပဲ ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔။
တကယ္ဆိုရင္ အိပ္ျခင္မူးတူးနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ပုဆိုးကို ၀တ္လာတာ။ အတန္းခ်ိန္က မနက္ ၇ နာရီေလ။ ၆နာရီ ၄၅ မွ ႏိုးတာေလ။ ဒီေတာ့ ကမန္းကတန္းနဲ႔ ေျပးတာ။ ပုဆိုးကို သိပ္ဂ႐ုမစိုက္မိဘူး။ ေက်ာင္းဆရာ ဘ၀ မွတ္မွတ္ရရ အေတြ႔အၾကံဳ ေပါ့ဗ်ာ။

ဒါတင္မျပီးေသးပါဘူး။ ဆက္ရန္ရွိပါေသးသည္
ေမွ်ာ္ . . . .